Μας γράφει ο Φίλιππας Θεοδωρόπουλος
Ελλάδα Απριλίου 5 2014
Ένα όνειρο και έντονη επιθυμία όλων μας ήρθε να μας το κάνει πραγματικότητα ο αδερφός σύλλογος Καταφυγιωτων Αμερικής. Ενδιαφέρον και επιθυμία ήταν και του κ Αναγνωστόπουλου Νίκου πριν οκτώ χρόνια περίπου που ήταν πρόεδρος του συλλόγου και τώρα πρόεδρος Ομοσπονδίας Στερεάς Ελλάδος Αμερικής Καναδά (ΟΣΕΑΚ) αλλά δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Και εγώ που ασχολήθηκα πριν δυο χρόνια κάτι πήγε να γίνει αλλά δεν τελεσφόρησε για χ ψ λόγους. Στο κατάστημα της εθνικής τράπεζας Ναυπάκτου (άλλωστε προσφέρετε ο χώρος για οικονομικές συμφωνίες) συναντηθήκαμε τυχαία με τον συχωριανό μας κ Αναγνωστόπουλο είπαμε δυο κουβέντες ότι μπορεί να πεις σε τόσο λίγο χρόνο και όμως δεν ήταν πάνω από τρία λεπτά και συμφωνήσαμε απόλυτα ότι ο μύλος έπρεπε να γίνει. Αυτό ήταν. Ανταλλάξαμε στοιχεία επικοινωνίας και φτάσαμε στο αποτέλεσμα.
Με επαλήθευση σε αυτό που πίστευα και πιστεύω ότι κερδίζεις με υπομονή και επιμονή.
Το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου ομόφωνα αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν εξολοκλήρου την αναστήλωση και λειτουργία του μύλου. Αυτό το μικρό κτήριο πολλών ετών εγκαταλειμμένο θα ξυπνήσει αναμνήσεις του παρελθόντος και εικόνες μιας άλλης εποχής. Σε αυτό το ιστορικό κτίριο έχουν δουλέψει σαν μυλωνάδες και άλλοι συχωριανοί μας όπως ο συχωρεμένος κ Χρήστος Μουρτοπουλος, ο γιος του μπάρμπα Κώστα ,Αντώνης, ο Νίκος Καραθανασης όπως μου έλεγε ο γιος του ο Λάμπρος έξι χρόνων τότε θυμάται περίμενε την κ Αθηνά Κουμπουγια να τους φέρει βρασμένα κάστανα και πολλές άλλες ιστορίες που θα μας διηγηθούν κάποιοι που της έζησαν εκείνη την εποχή. Θα δούμε στη θέση του μπάρμπα Κώστα έναν άλλο άπειρο μυλωνά να βάζει το καλαμπόκι στη αποθήκη πάνω απ’ τη μυλόπετρα να περιμένει να πετάξει το αλεύρι στη αλευραποθήκη και να προσπαθεί να το σακιάσει στη λινάτσα για τη μεταφορά όχι πλέων με το γαϊδουράκι αλλά με το τροχοφόρο.
Και εγώ μετά από πενήντα χρόνια θα μπορέσω να καταλάβω ποιος έριχνε το καλαμπόκι στη μυλόπετρα και ποιος ήταν αυτός που τη γύρναγε. Ίσως και το θόρυβο της δέσης και της μυλόπετρας να θυμηθώ.(Αυτή την απορία είχα όταν πήγα στο κυθε μύλο πριν από πενήντα χρόνια και είδα εσωτερικά για πρώτη φορά το μύλο να δουλεύει) Θα χαρούν και θα νιώσουν συγκίνηση όταν έρθουν τα παιδιά και τα εγγόνια του μπάρμπα Κώστα και άλλων χωριανών μας να δουν το μύλο να δουλεύει. Δεν θα φαντάζονται πλέον, θα μάθουνε και θα δούνε τα παιδιά μας τι είναι ο μύλος και πόσο χρήσιμος ήταν από πχ αιώνες μέχρι και σήμερα και πως δουλεύει. Μεγαλύτερη αξία έχουν η χαρά η συγκίνηση που θα νιώσουμε παρά τα χρήματα που χαλάσαμε. Από την άλλη και χωρίς τα χρήματα δεν θα κάναμε τίποτα. Γ’ αυτό για άλλη μια φορά να ευχαριστήσω το Δ. Σ του συλλόγου Καταφυγιωτών της μακρινής Αμερικής. Είναι νέα παιδιά, είναι αυτά που θα συνεχίσουν με επιτυχία το όνειρο που είχαν οι πρώτοι Αμορανιτες στη Αμερική ιδρυτές αυτό του συλλόγου.
Είναι και αυτά Αμορανιτακια αποδεκτά από όλους με ιδέες και όραμα με όρεξη για προσφορά και φροντίζουν να αναδεικνύουν τα έθιμα και παραδώσεις του χωριού μας και αυτό το κάνουν πράξη σε κάθε ευκαιρία με της διάφορες εκδηλώσεις που συχνά Πραγματοποιούν.
Έχουν καταφέρει κάτι σπουδαίο. να είναι περισσότεροι οι νέοι σε κάθε εκδήλωση
Μεγάλο μερίδιο επιτυχίας έχουν και όλοι οι γονείς της ξενιτιάς που διηγούνται στα παιδιά τους από την βρεφική τους ηλικία με υπερηφάνεια για το χωριό μας ήθη και έθιμα, τρόπος ζωής και πολλά άλλα. Αυτά που σας περιγράφω και άλλα θα έχουμε την ευκαιρία να τα ζήσουμε και από κοντά όταν θα γίνουν και τα εγκαίνια του μύλου με τον εγγονό του μπάρμπα Κώστα, Σιτοκωσταντίνου Κώστα του Χρήστου που προσφέρθηκε να είναι εκεί να βάλει ο ίδιος το μύλο σε λειτουργία μετά από πολλά χρόνια. Να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά το σύλλογο, τον κ Σταμάτη Στεφανάκη τον Αναγνωστόπουλο Νίκο για την εμπιστοσύνη τους που μου έδειξαν στέλνοντας μας τα δυο χιλιάδες δολάρια για της εργασίες του μύλου. Να ευχαριστήσω τον Γιάννη και τον Λάμπρο που δούλεψαν με ιδιαίτερη προσοχή και μεράκι και όχι άντε να τελειώνουμε. Εδώ τελείωσα και εγώ ευχαριστώ.
Θεοδωρόπουλος Φίλιππας
No comments:
Post a Comment